De kennis die jongeren en kinderen op school zien mbt programmeren is zeer summier. Slechts een fractie van bruikbare kennis maakt deel uit van de huidige leerinhoud. Naast wat basis en scratch bestaat het curriculum uit een rigide structuur.
De leerlingen krijgen de kans niet om bestaande projecten te leren kennen als eindproducten. Het blijft allemaal te abstract. Ze spelen met programma’s en broncode maar verdwalen in het groter geheel.
Attentiespanne en instant resultaat
De grootste uitdaging om jongeren en kinderen te leren programmeren zijn de korte attentiespanne en instant verwachtingen (Attentiespanne goudvissen = 8 sec :)). Complexe matertie boeiend maken, en het eindresultaat opsplitsen in korte tastbare mijlpalen is hierbij de sleutel tot succes. Jongeren en kinderen zijn intelligenter dan we denken en zijn ook opgegroeid met technologie.
Omgeving te leren kennen
De leerlingen moeten de omgeving leren kennen. Hoe ziet het het scherm van een ontwikkelaar er uit? Wat zijn de componenten en de verschillende niveaus. Waar kan je een figuur aanpassen of nieuwe tekens toevoegen. Hoe wijzig ik de achtergrond en kleuren…
Zorg ook dat er ook voldoende ruimte is voor creativiteit en individuele aanpassingen. Het resultaat moet altijd onmiddellijk uitvoerbaar en zichtbaar zijn.
… en precies met deze individualisatie verbazen ze ons. Jongeren en kinderen komen met ideeën die volwassenen nooit zouden hebben overwogen. Programmaonderdelen worden gewijzigd in functie van hun visie. De ingeniositeit van de deze jonge mensen is subliem.
In de plaats van onthouden en “van buiten leren”, worden de belangrijkste programmeerconcepten met succes toegepast door middel van speels leren. Jongeren en kinderen begrijpen de gecompliceerde concepten gedeeltelijk, niet expliciet, maar deze worden duidelijk door ze te hanteren bij het individueel aanpassen van de gezamenlijk gecreëerde programma’s.
Menig volwassene senior developers zouden hier een voorbeeld aan mogen nemen…
